Bij de archeologische vondsten van de Maya-beschaving bevinden zich potscherven waarin sporen van cafeïne en theobromine gevonden zijn. In die potten en kommen heeft dus een cacaodrankje gezeten dat de voorloper was van de chokola:tl, een bitter drankje op basis van geroosterde, gepelde en gemalen cacaobonen, maïs, specerijen en water. Toen de conquistadores dit bruine sopje in de zestiende eeuw leerden kennen, voegden ze er naar hun eigen smaak suiker aan toe, en namen het recept en de cacaobonen mee naar hun thuishavens waar de cacao grote furore maakte. Het Westen zou nooit meer uit de ban geraken van de cacao en de chocolade.
Met Infusion de Cacao lanceert Pierre Marcolini een drankje dat refereert aan de roemrijke geschiedenis van de cacaoboon. Geen aangezoete melk maar water vormt de basis van deze infusie waarvan de samenstelling inmiddels gepantenteerd is. Op het strak-witte doosje waarin acht zakjes van 16 gram zitten, vind je dus enkel in drie talen de mededeling dat de infusie een natuurlijk product is op basis van cacaobonen en dat het drankje rijk is aan koper, ijzer en mangaan. Verder bevat de infusion de cacao vitamine D, theobromine en cafeïne. Daarom is het een antioxiderende en stimulerende drank, maar wordt het afgeraden aan kinderen en zwangere vrouwen. Wegens de afwezigheid van suiker is het wel geschikt voor diabetici.
Naar de preciese inhoud van het zakje hebben we dus het raden, maar na dissectie blijkt dat het vooral over verhakselde peul van de cacaoboon gaat, al dan niet aangevuld met stukjes kaneelstok, jasmijnbloesems of rozenblaadjes. De Infusion wordt immers in vier varianten op de markt gebracht : puur, met kaneel, jasmijn, of rozenparfum. Op een spicy variant, bijvoorbeeld met Spaanse peper – een hulde aan de Westerse 'ontdekkers' van de cacao – is het vooralsnog wachten.
De bonenpeulen die worden gebruikt, zijn een bijproduct van de ateliers van Pierre Marcolini die al jaren zelf zijn cacaobonen rechtstreeks invoert en verwerkt. Direct na het branden worden de peulen gerecupereerd, gekarameliseerd en gedroogd, waarna ze verhakseld worden en klaar zijn voor de productie van de Infusion. Infusion de cacao is een correcte benaming voor het nieuwe product van Marcolini. Omdat de zakjes geen theeblaadjes bevatten, mag de benaming 'thee' immers niet worden gebruikt.
Wie de aanwijzingen volgt voor het zetten van een kannetje cacao-infusie – elk zakje is goed voor telkens drie à vier kopjes – krijgt een lichtgekleurd drankje met een even lichte smaak. Als verstokt theedrinker – en dan bedoel ik ook thee – is deze smaak mij veel te neutraal en te weinig karakteristiek. Een eerste test om het zakje te overgieten met kokend water (en geen water van 80°C) en geen vijf maar tien minuten te laten trekken, leverde een drankje op dat ik al wat meer kon smaken. Het aroma van de cacaoboon was duidelijk aanwezig, waar werd overstemd door de kaneel waarmee die was vermengd. Een beter resultaat kreeg ik door een afkooksel te maken. Geïnspireerd door negentiende-eeuwse recepten om een maagtemperende drank te maken op basis van cacaopeulen, liet ik de inhoud van een theezakje vijf minuten koken in 800 ml water, waarna ik dit nog een tiental minuten liet trekken tot het op drinktemperatuur was en ten slotte zeefde. Met resultaat: een diepe cacaosmaak complementeerde het aroma waarmee het huis ondertussen was gevuld. De kaneel was aanwezig maar delicater, omdat de smaak van de cacaopeul prominenter was.
En ik ontdekte ook nog een plezante bijwerking. Na een aantal kopjes van deze decoct te hebben opgeslurpt werd ik zowaar een beetje high en voelde ik een niet-onprettige lichtheid in mijn hoofd. Shell choc! Door het afkoken en trekken van de cacaopeulen moeten smaken en stoffen vrijgekomen zijn die bij de eenvoudige infusie in de peulen blijven zitten. Moeilijk voor Marcolini om te verkopen, maar goed voor de chocoholics en chocolate addicts om te weten.
Ik weet alvast hoe ik mijn Infusion in het vervolg zet.
[Edward Vanhoutte]
